به گیسوان مسی تیرها شبیه ترن

به تندی از دو طرف دور می شدند از من

شتر - پرنده ی شن - بالهای قهوه ای اش

تمام طول شب از دوردستها روشن

گوزن زخمی ات این بار هم به راه افتاد

به شاخ هایش عطر شکوفه های گون

یکی همیشه از اضلاع خویش کم دارد

مثلث من و راه و تو - مرد و جاده و زن -

خلاف حرکت من مثل برق می رفتند

به گیسوان مسی تیرهای از آهن

نفس زنان به سلام تو سعی می کردند

صفایی - از تو چه پنهان - نداشت رفتن من

......................

به گیسوان مسی تیرها ولی این بار

به کندی از دو طرف در مسیر برگشتن

خلاف حرکت من از تو باز می گشتند

عصایی از عطش و کوله باری از شیون

بدون تو کی ام از هرچه نیست هم کمتر

ای از هرآنچه خدا وعده داده محکم تر

از ابتدا به هوای هم آفریده شدیم

شبیه آدم و حوا،نه بلکه باهم تر

برای هرچه از این بعد من، تو، تنها تو

از احتیاج گیاهان به خاک مبرم تر

درست حدس زدی در سرم چه می گذرد

به نام تو غزلی از سکوت مبهم تر

برقص با کلمات آنچنان به آرامی

که از سقوط پر آرام تر ،ملایم تر

ببخش دستم اگر لرزه گیر شانه ی توست

ای از تشنج آتشفشان مصمم تر

به هم بریز و بپاش از هم و دوباره بساز

مرا چو خویش نه ابلیس تر نه آدم تر

همین گناه تو بود؛ ایستاده پر زدنت

هراس داشت زمین از پرنده‌تر شدنت

به کوه می‌برمت تا مگر چو ابراهیم

بیافرینمت از روی پاره‌های تنت

ولی چه فایده وقتی به سنت دیرین

غریب‌کش شده‌ای لای پرچم وطنت

به خاک می سپرم تا در آخرین لحظات

یواش دست نهد بر جراحت بدنت

شبانه آمده‌اند و لباس دوخته‌اند

عروس‌های جهان از سپیدی کفنت

که عطر خاطره‌های تو را بیفشانند

اگر به رقص درآیند مثل پیرهنت

به عشوه بر لبشان نام توست؛ پاشو ببین

که یکصدا همه نی می‌زنند با دهنت

بازگشت به صفحه ی آثار اعضا